“Bir kişiyi özlersiniz ve bütün dünya ıssızlaşır…”
Jean-Louis Fournier
Birçoğumuz, bir ilişkideyken bile yalnız hissettiğimizden yakınırız fakat bu hissin nedeni dış etkenler daha çok iç etkenlerimizdir. Çünkü iç dünyamızda yalnız hissettiğimizde hangi ilişkide, hangi kalabalıkta olursak olalım yalnızlık hissimizi deneyimlemeye devam ederiz.
Tıpkı dış dünyada olduğu gibi iç dünyamızda da sürdürdüğümüz ilişkilerimiz vardır. Dünyaya gelişimizin ilk yıllarında bakım verenlerimizin bizimle kurduğu ilişki iç dünyamızı oluşturur ve eğer bizimle kurulan ilişki sıcak bir yakınlık ve güvenden uzaksa, yalnızken kendimizi güvende hissetmemiz zorlaşır. Veya bizimle çok az ilişki kurulmuş olabilir ki iç dünyamız -iyi veya kötü- nesnelerden yoksundur ve içsel dayanağımız oluşmamıştır.
Öte yandan korktuğumuzda bizi yatıştıran, hata yaptığımızda suçlu hissettirmeyip rahatlatan, yalnız kaldığımızda bize eşlik eden birileri olduysa iç dünyamızdada güvenli ve yatıştırıcı temsillerimiz oluşmuş diyebiliriz. Bu temsiller yetişkinliğimizde yalnız kaldığımızda bize eşlik edeceği için çoğunlukla yalnız hissetmeyecek, hissetsek de bununla baş etmemiz daha kolay olacaktır.
Bu yüzden biri ilişkideyken de yalnız hissetmeye devam ettiğinden yakınan insan ne kadar çok ilişki kurarsa kursun yalnızlık hissinden uzaklaşması zordur. Çünkü onun asıl deneyimlediği dışsal olan değil içsel olan yalnızlığıdır.
Kendi klinik gözlemlerimde de fark ettiğim kadarıyla, geçmiş ilişkilerinde doyurucu yakınlık kuramayan insanlar, yetişkin ilişkilerinde de ötekinin eşliğini kabul etmekte zorlanıyorlar. Bu da onları yalnızlığa daha da yakınlaştırdığı için şu sonuca varabiliriz ki; insan, kendi yalnızlığını kendi inşa edendir..
Sonuç olarak kişinin yalnızlığı ötekinin varlığında da devam ediyorsa ve bu yalnızlık hissi ona zarar veren bir yerdeyse içsel dünyası üzerine çalışma yapabileceği psikoterapi ilişkisinden destek alması kritik bir adım olacaktır.
Klinik Psikolog Efşan Yalçın